Zmieniała się razem z historią i tworzącymi ją ludźmi. Zawsze jednak korzystała z minionych wzorów Historia rzemiosła zawodu fryzjerskiego sięga bardzo dawnych czasów. Pielęgnowanie włosów było wynikiem potrzeb człowieka chęci upiększania ciała i dbałości o wygląd zewnętrzny.
Decydujący wpływ na rozwój rzemiosła fryzjerskiego wywierała moda, jego rozwój łączy się ściśle z istnieniem miast. Z dokonywanych odkryć i badań wynika że już od 5000tys lat p.n.e. poświęcono wiele uwagi i troski przy pielęgnowaniu ciała ludzkiego. Od czasów najdawniejszych włosy były ozdobą zarówno kobiet jak i mężczyzn wraz stanowiły przedmiot intensywnych zabiegów, stosowano więc różnego rodzaju sprzęty jak i ozdoby które umożliwiły fryzurze modnego w danym okresie wyglądu.
Egipt
Od początku dziejów ludzkości fryzura stanowiła nieodłączny element mody. Rzeźby i malowidła egipskie świadczą o tym, że pielęgnowanie włosów znane było już w starożytnym Egipcie. Cechą charakterystyczną fryzury był jej kształt zbliżony do trapezu. Włosy splatano przeważnie w drobne warkoczyki i obcinano w taki sposób aby tworzyło uczesanie na tzw. pazia . Wykonanie takiej fryzury było bardzo pracochłonne. Modne było też noszenie kunsztownie wykonanych peruk , których rodzaj świadczył o stanowisku i piastowanej godności. Peruka z długimi włosami używana przez starożytnych Egipcjan. Również kolor włosów miał duże znaczenie w obowiązującej modzie, utrzymywano je w kolorze ciemnobrązowym i czarnym, używając do tego min. barwnika roślinnego - henny. Malowano również paznokcie. W późniejszych czasach robiono fryzury kobiece z własnych włosów, stosowano trwałą ondulację. Pielęgnowanie i układanie włosów należało do niewolnic, przy czym każda z nich miała powierzone czynności, jak mycie, czesanie, farbowanie.
Babilonia i Asyria
Odkrycia i znaleziska babilońskie i asyryjskie świadczą również o bardzo wysokiej kulturze i istnieniu tam m.in. sztuki fryzjerskiej. Odnaleziono np. prawzory dzisiejszej brzytwy. Fryzury różniły się od greckich. Na podstawie pozostałych zabytków można opisać fryzury, zwłaszcza męskie. Mężczyźni nosili długie włosy zarzucone do tyłu i luźno ujmowane w siatkę lub specjalne upięcie. Nad czołem układano włosy w małe loki i spirale, a koło uszu i policzków zwijano w kółka. Niezwykle pieczołowicie czesano brodę i strzyżono ją schodkami w dół. Widać w tym wielki kunszt fryzowania i strzyżenia.
Rzym
U kobiet włosy spięte u góry lub z tyłu w węzeł, plecione w warkocze, układane w fale i loki; męskie fryzury naturalne i krótkie. Wpływy i oddziaływanie kultury greckiej, także w zakresie fryzjerstwa, rozciągały się na cały ówczesny świat, a szczególnie silnie zaznaczyły się u Rzymian. Pomniki i rzeźby oraz inne zabytki rzymskie świadczą również o daleko posuniętym rozwoju fryzjerstwa .Przez długi okres czasu niepodzielnie panował tam grecki styl czesania. Zasadniczą, odrębną cechą stylu rzymskiego było nadawanie fryzurze naturalnego kształtu i fryzjerzy, stosując wysoką technikę, dążyli do tego aby fryzura mimo kunsztownego wykonania miała jak najbardziej naturalny wygląd. W okresie rozkwitu Cesarstwa Rzymskiego fryzury uzyskały kształt bardziej bogatych i urozmaiconych różnymi ozdobami . Moda starożytnego Rzymu stawiała fryzurom kobiecym o wiele wyższe wymagania niż fryzurom mężczyzn, którzy ze względów etycznych nosili włosy krótko przystrzyżone. Rzymianki w szerokim zakresie korzystały ze sztucznych środków aby podkreślić swoją piękność i powab. Stosowały masaże ciała, kąpiele lecznicze, środki do malowania paznokci i włosów. Najmodniejsze były kolory: blond i rudy. W Rzymie, podobnie jak w Grecji, pracę fryzjera wykonywały niewolnice i niewolnicy. Poszczególne czynności przy układaniu fryzur rozłożone były pomiędzy wyspecjalizowanych fachowców, a końcowe ułożenie fryzury wykonywała niewolnica zwana kupasis. Zabiegi te odbywały się nie tylko w domach prywatnych ale i w publicznych, tzw. termach, specjalnie w tym celu urządzonych i wyposażonych. Niewolników wykonujących masaże nazywano kosmetami od tego wyrazu pochodzi dzisiejsza kosmetyka. W łaźniach pracowali także specjaliści od zarostu i strzyżenia włosów, tzw. tonsores. Wśród nich byli biedniejsi rzemieślnicy, z których usług korzystały biedniejsze warstwy społeczne, nie mające własnych niewolników. Podboje i walki z Germanami przyniosły wiele zmian w stylu uczesania, a przede wszystkim w kolorze włosów. Rzymianki naśladując wzięte do niewoli kobiety germańskie, zaczęły utleniać i farbować je na kolor złoty i blond.
Średniowiecze
Włosy chowane pod czepce, u młodych wypuszczane luźno na ramiona. XIV w. Upięte wokół policzków warkocze, pod koniec stulecia przypominały potężne baranie rogi. Stosunki panujące w średniowieczu, a zwłaszcza w początkowym jego okresie nie sprzyjały rozwojowi sztuki i kultury oraz rozwojowi mody fryzjerskiej. Pod wpływem kościoła wszelkie przejawy kultu ciała uległy zahamowaniu. Fryzury tego okresu nie przedstawiały ciekawych technicznie rozwiązań. Kobiety nosiły przeważnie włosy długie, proste, opadające na szyję, z przedziałkiem pośrodku głowy, z tyłu związane wstążką lub splecione w warkocze. Zgodnie z nakazem kościoła kobiety zakrywały włosy welonami, woalami, czepkami wykonanymi niejednokrotnie z drogich ozdobnych materiałów.
Renesans XVI w.
Pierwsze wzorce stylu. I poł. XVI w. włoski styl - krawędzie długiej fryzury podwijane pod spód, włosy sczesane w tył. Wokół policzków pojedyncze, dłuższe pasma lub warkocze przetykane gładkimi jasnymi pasmami włosów. Całość w siatce z pereł . XVI/XVII w. hiszpański styl fryzury wysoko nad czołem, gładko zaczesane włosy ozdobione klejnotami. W okresie odrodzenia moda we fryzjerstwie rozwijała się w różnych kierunkach. Wpływowe damy tworzyły własny styl, chętnie naśladując uczesania greckie i rzymskie. Dopiero w okresie późniejszym uczesania przybierały charakterystyczne cechy stylu, nazywanego dzisiaj renesansowym. W przeciwieństwie do fryzur greckich, których ideałem było zakrywanie czoła włosami, w epoce renesansu dążono do podkreślenia wysokości czoła. W tym celu kobiety goliły nawet włosy nad czołem. Na stroje i sposób czesania w decydujący sposób wpływały dwory i pałace możnych, a przede wszystkim dwory królewskie, zwłaszcza dwór francuski.
Barok XVII w.
francuski styl: uczesanie ,,Garcette. Włosy skręcone w drobne nieregularne loczki w dwu dużych pękach, umieszczone po bokach. uczesanie ,,Madame Svign. Do formy ,,Garcette dodano nad czołem małą, prostą grzywkę. We włosy wpinano też strusie pióra, wstążki, klejnoty, kwiaty czy inne ozdoby, które sterczały nad głową. uczesanie ,,Fontanges” moda na wysokie fryzury. męska fryzura peruka ,,allonge o wadze 2,5 kg wysoka z włosami ułożonymi w loki, ciemna lub biała. Modne były fryzury bardzo wysokie. Kobiety nosiły peruki z naturalnych lub sztucznych włosów. Zasięg działania fryzjerów ograniczał się do zamkniętych domów możnych panów i dworu królewskiego. Żona Ludwika XIII Anna Austriaczka stworzyła nowy typ fryzury. W tym okresie modne fryzury niższe, przystrojone sznurami pereł i drogimi kamieniami..
Twoja wyszukiwarka